hettyweernaarholland

Lieve allemaal,
Het kan zijn dat ik de tel kwijt ben maar dit is volgens mij de 25e rondzendbrief. Misschien hebben sommige van jullie de brieven bewaard. Dan zou ik ze graag hebben want in de hectiek die hier soms heerst, heb ik er een paar vergeten op te slaan. Ik dacht dat de vorige brief de laatste zou zijn, maar ik wil jullie toch dit "portret" niet , .onthouden. En verder wil ook even melden wanneer ik terug vlieg. Dat is volgende week donderdag (4 juli) om half 7 's avonds vanaf Kigali. Ik maak dan een tussenstop in Nairobi en land als alles mee zit, vrijdagochtend om ongeveer 5.30 op Schiphol.
Op dit moment ben ik druk bezig om alles te regelen en te organiseren en dat is best een klus want het blijkt dat na mij er geen placement meer zal zijn in Kamonyi District. De recessie heeft ook bij VSO toegeslagen en er is geen funding voor.
Dat betekent dat mijn hele huis leeg moet op de standaard meubilering en uitrusting na, die je van VSO meekrijgt. Gelukkig kan mijn collega Jane een heleboel gebruiken voor haar op te starten Bed & Breakfast in Musanze en kan ik ook nogal wat mensen in mijn omgeving blij maken met het een en ander maar het is een hele uitzoekerij. En ook een ook een beetje verdrietig, want ik ben hier natuurlijk niet een paar weken geweest.
Een lastige tijd en eerlijk gezegd zal ik blij zijn als het volgende week donderdag is.
Gelukkig hebben we als Volunteer Septembergroep 2011 onze tijd in Rwanda erg leuk kunnen afsluiten. We zijn als groep van 25 mensen begonnen en nu zijn er ongeveer 9 volunteers over die de twee jaar hebben volgemaakt. Behalve Jane vertrekt iedereen tussen nu en augustus.
Afgelopen weekend kwamen we bij elkaar in een rustiek hotel in Gisenyi aan het Kivu meer en omdat iedereen toch behoorlijk moe was van alle laatste loodjes hebben we de tijd luierend, zwemmend, etend en drinkend maar vooral veel herinneringen ophalend doorgebracht. Een van de geweldige voordelen van deze periode is dat je zoveel bijzondere mensen van overal op de wereld ontmoet. Als alle beloften waargemaakt worden ben ik de komende jaren óf aan het reizen, óf allerlei mensen van overal aan het ontvangen!
Komend weekend zwaai ik mijn vriendin Christine uit en dan ben ik zelf aan de beurt. Een afscheid (maar niet voor goed) van een indrukwekkend land met heel bijzondere, lieve en ook dappere mensen!

Tot gauw!

Hetty

Man in Mutatu
Hij kan de mutatu (18 persoons taxibusje) nog maar op het nippertje halen.
Met een brede lach, zo van “dat is toch maar gelukt” wurmt hij zich naar binnen. Hij is groot en dik en zwaar en de plekjes in de mutatu zijn voor slanke mensen. Sinds mijn Rwandese leven hoor ik daar ook min of meer bij, maar niet deze laatste passagier.
Bovendien draagt hij, ondanks de warmte, nog een fleeche van onbekende herkomst en ook die trui heeft een behoorlijk volume.
Hij begroet mij met iets als: “Ha Muzungu, waar gaat de reis naar toe” en tegelijkertijd krijg ik een warme, kleverige hand van hem.
Hij zit geen ogenblik stil. Dan pulkt hij aan z’n neus, wrijft stevig over zijn gladgeschoren hoofd en maakt met een stokje, dat hij kennelijk voor dat doel bij zich heeft, zijn vlezige oren schoon.
Ondertussen zingt zijn mobieltje voortdurend op de melodie van “die Forelle” en beantwoordt hij met luide stem de oproepen.
Dan verplaatst zijn aandacht zich naar de voorbank. Daar zit een moeder met haar tienerdochter en kennelijk zijn zij geen vreemden voor hem. De dochter is heel mooi om te zien dus een beetje flirten kan geen kwaad maar echt plezier heeft hij met moeder.
Ze zijn aan elkaar gewaagd en er ontstaat een flitsende dialoog.
Mijn buurman heeft nog meer verrassingen in petto: overluid roept hij zijn instructies naar de chauffeur.
De bus houdt halt in het dorp Gaperi. Langs de weg liggen een aantal winkeltjes en daar heeft hij nog iets te doen. Het busje draait van de weg af een modderpad op en zodra het stil staat, werkt buurman zich naar buiten. Hij holt een winkeltje in en komt voorlopig niet terug. De mutatu wacht en ook de passagiers wachten. Niemand protesteert, iedereen gaat gewoon door met waar hij of zij mee bezig is: het voeren van een gesprek, het bestuderen van de mobiel of het voeden van een baby.
Na ongeveer tien minuten komt meneer terug, beladen met een paar zakken brood en aardappelen. En die moeten natuurlijk ook nog ergens weg gestouwd worden.
Terwijl hij over zijn schouder nog de laatste grappen naar binnen roept, start de bus.
“Ha Muzungu!” roept hij weer en dan stuift de mutatu voorwaarts.
Even later moet ik er zelf uit. Mijn vriend beijvert zich om mijn rugzak aan te geven. En hij heeft uitbundig plezier als ik hem in mijn beste Kinyarwanda’s een prettige dag toewens: “Umunsi mwiza!”
Een Muzungu, die zijn taal spreekt, een mens maakt wat mee op zo’n dag!