Indrukken....

Lieve allemaal,
Het is zondagmorgen, 11 september en ik zit in de waranda van mijn guesthouse in Kigali en kijk uit over de stad. De regentijd is begonnen (gisteren bv. regende het de hele middag) maar op dit moment schijnt er een gesluierde zon en het is ongeveer 25 gr. De temperatuur is heel prettig, niet echt té warm.
Kigali ligt op een hoogte van plm 1650 meter en is een en al heuvel. Lopen (en zeker fietsen) is behoorlijk inspannend en dat verklaart de populariteit van de motorbike. Er zijn er honderden hier en die snorren de hele dag heuvel op en af als ze niet op een vrachtje staan te wachten. Alle chauffeurs dragen een helm en zij hebben er standaard een bij zich voor de passagier.
Maar als je veel gebruikt maakt van dit vervoermiddel, is het beter om je eigen helm te gebruiken.
Vanochtend heb ik het voor het eerst uitgeprobeerd en ik vind het geweldig. Als je je driver “buhoro, buhoro” toeroept, weet hij dat je niet zo’n held bent en past hij zijn snelheid aan.
We gingen met ongeveer 8 mensen van onze groep naar een kerkdienst (je hoort hier ’s zondags overal religieus gezang want er zijn tientallen verschillende kerkgenootschapjes) en dat is in de bovenstad.
Dus een gesettelde volunteer die al behoorlijk Kinyarwanda spreekt, hield een driver aan en binnen de kortste keren kwamen er 8 aan zoeven.
En daar stoven we er in colonne vandoor. Alleen daarvoor al zou je naar een kerkdienst gaan!
De kerk hoorde tot de Anglicaanse variant en was duidelijk westers georiënteerd. Maar desondanks was het zingen echt Afrikaans en de sfeer bijzonder. Ik weet niet of ik er op zondagmorgen een gewoonte van ga maken maar het wordt wel erg op prijs gesteld als je als “Muzungu” (blanke) a f en toe je gezicht laat zien.

Het is een inspannende week geweest. Allereerst de cultuurshock die je ondergaat als je uit het vliegtuig komt en ondergedompeld wordt in de Afrikaanse maatschappij. Maar ook omdat het echt werken geblazen is. VSO Rwanda is op de Engels/Amerikaanse leest geschoeid en dat betekent een intensief ICT (InCountryService) programma dat weinig tijd overlaat om je terug te trekken. Het eerste moment is eigenlijk pas ’s avonds om 20.00 u. na het eten en dan ben je zo bekaf dat je een beetje kletst met je room-mates en daarna in bed ploft.
Het guesthouse is , zeker voor Afrikaanse begrippen, prima. Goede bedden en af en toe een warme douche. Het eten vind ik heerlijk, behalve het brood. Ik weet nu al dat ik een bruine zonnevolgranen boterham met oude kaas en een glas koude melk voor wat het eten betreft, het allermeest ga missen.
Het was een week van heel veel luisteren naar heel veel VSOers die op allerlei manieren vanuit hun eigen werkterrein informatie geven. Dat betekent workshops “Disability program”, “Educational program” en “Genderprogram”; het betekent kennismaken met een menigte medewerkers van het kantoor van VSO hier in Kigali en met je PO (Program Officer), je persoonlijke aanspreekpersoon.
Het betekent inzicht krijgen in de manier waarop VSO hier werkt en een overzicht krijgen van de mogelijkheden en de uitdagingen.
Voor mij betekent het ook grip krijgen op het Engelse jargon en dealen met een groep van 25 mensen waarvan maar een klein percentage “The Queens English” spreekt. Wat doe je met een menigte Schotten, Ieren en cockneysprekende personen die best willen meewerken maar in het vuur van de discussie vergeten dat ze toch wat langzamer en duidelijker moeten praten.

Om er niet een totale opsomming van te maken, wil ik twee bijzondere punten noemen, die mij deze week vooral hebben beziggehouden:
• De lessen Kinyarwanda. Vanaf dinsdag iedere morgen 2 uur intensief de nieuwe taal oefenen. Een buitengewoon charmant meisje (Fidèl), dat zowel Engels als Frans en uiteraard K. spreekt, maakt ons wegwijs. Ze doet dat heel goed maar heeft dan ook een universitaire opleiding en is een geboren juf. Het is een moeilijke taal met een ingewikkelde uitspraak en heel weinig verbinding met welke Europese taal dan ook. Maar we doen allemaal heel erg ons best. We hebben zelfs al een toneelstuk opgevoerd in het K. dat erg in de smaak viel.
• Ons bezoek aan het Memorial Center hier in Kigali. Na de génocide van 1994 was het belangrijk om het land opnieuw op te bouwen. Maar het is ook belangrijk om niet te vergeten. Het centrum geeft een uitstekend overzicht over de geschiedenis die heeft geleid tot dit verschrikkelijke drama en over de gebeurtenissen zelf. Gezien het feit dat er hier in Kigali al ruim 300.000 mensen (mannen, vrouwen en kinderen) zijn afgeslacht en in heel Rwanda bijna een miljoen mensen in 3 maanden tijd, is het een deel van de geschiedenis van dit land, hoe gruwelijk ook en kan daarom niet ongenoemd blijven.
Een Engels echtpaar dat in dit kader een speciaal programma voor de kinderen van Rwanda heeft opgezet , kwam ons van te voren ‘inpraten’. De bedoeling was dat zij ook na het bezoek met ons zouden discussiëren, maar dat hebben we verschoven naar morgen. We waren té zeer onder de indruk en eigenlijk niet in staat om er over te praten.

We zullen er allemaal in ons placement mee te maken krijgen. Als je met de mensen een goede vertrouwensband hebt opgebouwd, komen ze wel met hun geschiedenis. Maar de Rwandese aard is vrij terughoudend en zeker over dit onderwerp. Groot verdriet maar ook een verschrikkelijk schuldgevoel laat zich niet zo gemakkelijk onder woorden brengen.

Deze week werd gisteravond afgesloten met een geweldig feest waar alle medewerkers van VSO (volunteers en kantoorpersoneel) bij aanwezig waren. Allereerst vond er op speelse manier (Engelsen zijn dol op quizzen en spelletjes!) een verbroedering plaats en daarna was er een lekker buffet en een geweldig optreden van een Rwandese volksdansgroep die de voornaamste inheemse dansen lieten zien, begeleid door trommels, bellen en prachtig gezang. Binnen de kortste keren sprong iedereen op inheemse wijze in het rond en voelde men zich heel erg welkom.
Het was een prachtig slot van een van de meest intensieve weken die ik ooit heb meegemaakt.
Nog drie dagen training en vanaf woensdag worden we opgehaald door onze inheemse DEO (District Education Officer) die ons naar onze plek zal brengen.
En dan begint onze missie pas echt!

Hartelijke groet allemaal! Moraweho!

Hetty

De volgende keer probeer ik foto’s op te sturen maar mijn camera heeft het begeven. Ik ben op zoek naar een nieuwe.

Mocht je vragen hebben over dit verhaal, stel ze gerust. Ik zal proberen ze in een volgend verslag te verwerken. Dat houd me ook bij de les!