Kippen.... en headteachers

Lieve allemaal,
Sinds de vorige week hebben we kippen. Peggoty, Kelly, Betty, Sien en Somebody scharrelen rond het huis en in de tuin en als je niet uitkijkt, wandelen ze naar binnen en vind je niet zelden een kip onder de tafel.
Het is een gezellig stelletje dat samen voor zo’n 3 à 4 eieren per dag zorgt. En dat is in dit land erg prettig want er worden nogal wat eieren gebruikt. Onze guard verzorgt ze erg goed en ook hij profiteert van de productie net als Scholastique, onze hulp.
En het kan zijn dat we er nog 6 bij krijgen. Een van onze housemates, Australische April vertrekt binnenkort en dan hebben we plenty ruimte over. Dus verhuist er een andere volunteer naar ons toe. Ze is van harte welkom, maar…. Judith heeft ook zes kippen, dus….

Sinds mijn komst hier zo’n vijf weken geleden, is er heel wat gebeurd. Het voornaamste wat mij duidelijk is geworden, is dat het niet twee vakantiejaren zullen zijn. Natuurlijk zal ik ook genieten van het land en de prachtige natuur en van de mogelijkheden die het biedt om meer van Afrika te zien, maar het is vooral heel veel werken aaneen toekomst voor de mensen hier en tevreden zijn met hele kleine stapjes. Dat betekent dat ik begonnen ben met het shadowen (vergeef mij de Engelse term) van al meer ervaren collega-volunteers. Na de tweede dag in de districtsoffice kreeg ik te horen dat ik de rest van de week niet hoefde te komen; mijn directe baas was zo druk en zo aak afwezig dat wij toch geen gelegenheid hadden om samen te werken. Daarom heb ik voor de rest van de week mijn eigen feestje maar gecreëerd.
Ik kreeg de kans om een training bij te wonen voor Headteachers in het district Nyanza (ongeveer 60 m van mijn huis). Melissa, de ELA volunteer, die de training gaf, is zeer ervaren dus voor mij een prima kans om te zien wat precies de bedoeling is.
Er waren 12 HT aanwezig, zonder uitzondering zeer gemotiveerd. Het onderwerp was: “How good is my school” en dan voor wat betreft alle, vaak heel basale aspecten.
Bv. zijn er voldoende toiletten in de school en aparte voor jongens en meisjes? Zijn er toiletten voor de leerkrachten? Zijn alle leerkrachten op tijd op school? Is er veel verzuim onder de leerkrachten en onder de kinderen? Wat is daar de rede van? Zijn alle leerkrachten gekwalificeerd (er zijn bv. nauwelijks gekwalificeerde kleuterleerkrachten in Rwanda). Is er voedselprogramma voor tussen de middag? Als de school een koe heeft, voor wie is de melk dan bestemd? Zijn er leerkrachten die in staat zijn gehandicapte kinderen te begeleiden?
Maar ook: hoe geeft de leerkracht les. Gaat de HT wel eens kijken in de klas. Krijgen de kinderen de kans om vragen te stellen. Worden de tekstboeken gebruikt? Zeggen de kinderen alleen maar na of leren ze ook zelf na te denken.
Het lijken allemaal schoten voor open doel maar hier zijn dit werkelijk zaken die mensen nog niet overzien. Het enthousiasme was groot en de werkwijze: af en toe in groepjes overleggen en dan weer allemaal samen, werkte heel goed.
Als laatste was er een evaluatie en het gaf een goed gevoel dat zij, net als onze leerkrachten hier, genoten van het samen denken over hun school en het samen proberen om zaken te verbeteren al zijn de mogelijkheden hier oneindig veel beperkter dan bij ons.
Na de lekkere lunch (een traktatie van Melissa want het was haar laatste training) gingen we naar het volgende onderdeel van de dag: samen met de Vice Mayor van het district (een kordate jongedame) vertrokken we in een 4 wheel drive met chauffeur naar enkele afgelegen scholen hoog in de heuvels. Het was een ontdekkingsreis op zich; doordat het begon te regenen veranderden de weggetjes in kleine riviertjes en glibberden we over boomstambruggetje die over echte riviertjes lagen. Soms moesten we even wachten totdat de mensen van het nabijgelegen dorpje de boomstammen weer hadden recht gelegd.
Maar het was de moeite waard. Boven in de heuvels werden nieuwe klaslokalen gebouwd, klaslokalen met echte ramen aan beide kanten zodat er voldoende licht was. En er werd een alfabetiseringsprogramma voor volwassenen uitgevoerd. Vooral dat laatste was indrukwekkend. Nog nooit heb ik voor zo’n merkwaardige klas gestaan: van jonge moeders met babietjes op de rug gebonden tot oude opaatjes met nauwelijks een tand in hun mond en alles daartussen. Maar zonder uitzondering ontzettend leergierig en blij iets te kunnen leren in hun eigen taal en in het Engels.
Ook de VM was enthousiast en dat geeft hoop voor de toekomst.
Daarna glibberden we weer terug maar ik kon de bus naar huis niet meer halen. De tropennacht valt zo snel in dat je geen hand voor ogen meer ziet en er is heel weinig straatverlichting, zeker buiten de stad. Je hebt dan ok permanent een zaklantaarn op zak. Gelukkig hebben de VSO volunteers een uitgebreid netwerk van huizen en er is altijd wel een plekje waar je kunt blijven slapen.

Na deze ervaring heb ik nog twee collega’s geshadowd en heb ik inmiddels in mijn eentje twee scholen bezocht. Dat was een belevenis op zich, prima geschikt voor brief 7.
De meest grootste frustratie is op dit moment het internet. Of het komt niet door, of de stroom valt uit. Maar ik ben dan ook een verwende west-Europese dame!

En dan nog even dit. Skype en internet laten het afweten aar het schijnt vrij eenvoudig (en voor jullie goedkoop)te zijn om mij te bellen.
Uitleg en instructies staan op www.hallobuitenland.nl en mijn nummer is (incl. het toegangsnummer): 00250(0) 784876380 De 0 tussen haakjes hoort bij mijn nummer maar ik weet niet of je wel of niet moet draaien. Zou leuk zijn af en toe een stemmetje te horen.

Hartelijke groet

Hetty