Een nieuwe start (1)

Lieve allemaal,
Nog een kleine week te gaan en Margo en ik verhuizen met een groot aantal pakken, zakken, dozen, koffers, weekendtassen en mijn bed in onderdelen naar ons nieuwe huis in Musambira. De afgelopen weken hebben we er regelmatig even binnen gekeken en het werk vorderde gestaag.
De laatste keer, dat we er waren, zagen we iemand vol toewijding onze tuin op orde maken. Zorgvuldig werden er stenen en steentjes in een patroon gelegd en in het midden van het perk stond zowaar een echte palm. Weliswaar van babyformaat maar vol belofte voor de toekomst. Een cadeautje van de landlord aan de nieuwe bewoners!
De tuin loopt helemaal om het huis heen en we zijn van plan om aan de keukenkant een kleine moestuin aan te leggen. Alles groeit hier in Rwanda zo snel dat we er zeker nog van kunnen profiteren. Ik kan wel koken maar heb van moestuinen niet zoveel verstand; mijn nieuwe huisgenote Margo daarentegen is niet zo’n kook-ster maar ze is een boerendochter en heeft dus wel weer verstand van zaaien en oogsten. Wat dat betreft vullen we elkaar goed aan.

De afgelopen weken waren hectisch; het is namelijk de bedoeling dat een nieuwe volunteer zo snel mogelijk kennis maakt met alles aspecten van zijn/haar toekomstige werkkring. En omdat die ‘werkkring’ nogal uitgebreid is, hebben we heel wat kilometers afgelegd per taxibus (mutatu) en per moto. Bovendien is ons werkgebied ook groter geworden. De policy van VSO is in de loop van het jaar veranderd. Werd er aanvankelijk gefocust op de secundary schools, langzaam maar zeker is men er van overtuigd geraakt dat investeren in de primary schools meer prioriteit moet krijgen. Dus nu staat met stip vooraan in het programma: ‘early childhood’ (kleuterscholen) en primary 1-6.
In dat kader hebben we er twee sectoren bijgekregen en bewegen wij ons van Musambira naar Nyamyaga en van Kivumu naar Nyarubaka en terug, in totaal ongeveer 16 scholen. (als jullie je vervelen op een regenachtige zondagmiddag kun je die namen gaan oefenen!).
Het bezoeken van de scholen was een belevenis; gedurende het afgelopen jaar heb ik mij meer dan eens schuldig gevoeld omdat ik naar mijn gevoel niet genoeg aandacht had besteed aan ‘mijn’ primary schools. Maar de heads en de teachers waren een andere mening toegedaan. Ik werd ongelofelijk hartelijk ontvangen en ook Margo deelde in dat enthousiasme.
Bovendien kon ik een aantal scholen blij maken met de mededeling dat er een kleine bibliotheek gerealiseerd kan worden in de loop van het komende schooljaar en het was ontroerend om te zien hoe blij men was met dit bericht. Erg leuke bijkomstigheid is dat de boekenkasten die natuurlijk ook nodig zijn, gemaakt kunnen worden op een van de scholen. De head teacher, Annunciata, heeft bij haar school een opleidingsmogelijkheid gecreëerd voor jongens, die niet verder kunnen of willen leren maar wel handig zijn. Zij leren daar het vak van timmerman en zijn de komende tijd verzekerd van werk: er zijn 7 boekenkasten besteld!
Inmiddels is tot eind oktober onze gezamenlijke agenda volgeboekt. Margo en ik gaan een aantal Journées Pedagogique geven (één dag training: ’s morgens methodology, vooral gericht op de zg. Child centred teaching and learning en ’s middags gezamenlijk didactische materialen maken van – voornamelijk – kosteloos materiaal). Het zijn meestal erg leuke dagen en ik ben blij met mijn nieuwe ‘partner’ die enthousiast is en verstand van zaken heeft.
Dan komen er wat mij betreft nog een aantal TM trainingen aan bij verschillende NGO’s in Kigali en verder nog een aantal kennismakingsbezoeken samen met Margo in de nieuwe sectors.

Maar behalve al dat gewerk, is er natuurlijk ook best wel tijd voor allerlei ‘social events’. Er is weer een nieuwe groep stagiaires en volunteers aangekomen, waarvan een behoorlijk aantal in en rond Gitarama. Om de kennismaking te ‘vieren’ was er vorige week zaterdag een brunch georganiseerd in African Hill, een restaurant met een mooie tuin waar je prima zit en een prachtig uitzicht hebt over de stad en de omliggende heuvels. Men is nog niet zo bedreven in het samenstellen van een brunch maar het ging vooral om de gezelligheid en de African Hill mensen deden hun best.
Verder hebben wij hier thuis iedereen nog een keer uitgenodigd voor een filmavond. Iemand kon een projector bemachtigen, alle gasten namen iets mee om te eten en ondanks het feit dat halverwege de film de stroom uitviel en wij ons met ongeveer zestien man/vrouw moesten scharen rondom het scherm van een laptop, was het een zeer geslaagde avond. De contacten zijn gelegd en dat is voor iedereen heel prettig.
En zo af en toe zijn we moe en uitgeteld en hebben dan geen zin om te koken en/of boodschappen te doen. Dan is een bescheiden dinertje bij ‘Splendid’ een welkome afwisseling. Voor 4000 Rfr (€ 5) heb je een uitstekende maaltijd van Fish brochette, frites, een heerlijke salade (dat kúnnen ze in Rwanda!) en een lekker koud biertje. Na een dag achterop de moto over de 1000 heuvels héél erg prettig!

Tot slot toch nog maar even zakelijk; op dit moment heb ik voor het bibliotheekproject zo’n € 6500,- bij elkaar. Dat is een geweldig bedrag maar nog niet genoeg als er tenminste ook nog wat zonnepanelen aangeschaft gaan worden. Dus kijk ik jullie allemaal nog maar eens heel lief aan (in gedachte). Het is binnenkort Kinderboekenweek en het thema is: ‘Wereldkinderen’ Toepasselijker kan het haast niet! Wees er van overtuigd dat het boek dat jullie voor een van de kinderen hier aanschaffen een groot cadeau is en heel erg gewaardeerd wordt.
Het rekening nummer is: ASN bank 87.01.59.771 t.n.v. H.A.G. Franzani. Heel hartelijk bedankt allemaal!

Portret
Tijdens mijn 2e bezoek aan Cyangugu in het kader van TM trainingen aan de mensen van Rwanda Aid heb ik een bezoek gebracht aan een van hun projecten, het “Streetchildren Project”
Sinds april van dit jaar heeft RA in samenwerking met het district een huis geopend dat bestemd is voor de opvang van straatkinderen. Kinderen, die om heel veel uiteenlopende redenen geen thuis meer hebben. De kinderen wonen daar maar gaan gewoon naar de reguliere scholen in de omgeving.
Zij hebben wel allemaal een zwaar en hard leven achter de rug en het is geweldig om te zien wat er met hen in die paar maanden (april- augustus) bereikt is.
De kinderen zorgen voor een deel zelf voor hun onderhoud: ze doen hun eigen was, houden hun kamer schoon en verzorgen de tuin.
Er wordt voor hen gekookt maar ze hebben corvee, dus dat betekent om de beurt afwassen en de eetzaal opruimen. 31 kinderen tussen de 8 en 16 jaar vinden er een veilig en vriendelijk thuis.
Vanuit de dozen met materiaal, die ik heb opgestuurd gekregen van Het Eiland, had ik een weekendtas vol spullen meegenomen.; viltstiften, gummen, kleurpotloden, voetballen, make-up tasjes etc. Ze waren er heel erg blij mee en een hele stapel met mooie tekeningen heb ik onlangs teruggekregen!
Een van de kinderen is Alysa. Alysa woont samen met haar broertje in het Streetchildren huis. Zij zijn bijzondere kinderen met een problematisch verleden maar met een nog problematischer toekomst. Want beiden zijn albino’s en dat betekent in een land met een voor 99,99% gekleurde bevolking geen benijdenswaardige uitzonderingspositie.

Alysa
Als ik samen met Alexis, een van de teachers die hier in Het Huis werkt, door de tuin wandel, kom ik haar voor het eerst tegen. Zij is een klein, schichtig meisje van een jaar of acht. Omdat haar huid niet of nauwelijks pigment heeft en de kinderen, ook de meisjes, uit hygiënisch oogpunt, geschoren hoofden hebben, draagt Alysa een hoofddoek. De zon is op dit vroege uur van de dag al behoorlijk warm en dat is voor Alysa eigenlijk al te veel.
Het is niet voor de eerste keer dat ik een albino zie. Een heel enkele keer kom je ze tegen, in de bus, op straat, op de markt. Het is een vervreemdend gezicht, mensen die een huid hebben, vaak witter dan die van ons, maar verder alle kenmerken dragen van een negroïde uiterlijk. Ze zijn niet te benijden: vaak hebben ze last van blaren en zweren, vooral op hun hoofd en rond hun mond en bijna altijd zijn er oogproblemen. Niet zelden worden ze nagejouwd, uitgelachen of op andere manieren gediscrimineerd.
Maar hier hoeven Alysa en haar broertje niet bang te zijn. Als ik haar later terug zie in de gemeenschapsruimte, waar de kinderen een toneelstuk voor mij gaan opvoeren, gaat ze volledig op in de groep. Langzamerhand komt ze los en raakt ze haar verlegenheid tegenover de vreemde Muzungu kwijt. En als ik haar uitkies om samen met haar “Deze vuist op deze vuist” te spelen (in de Engelse vertaling: “Put this fist upon this fist en so I go to heaven”), is ze voorde rest van de dag niet meer bij me weg te slaan. Tijdens het eten tussen de middag wil ze naast me zitten en als we daarna, samen met de andere kinderen naar het sportveld gaan, houdt ze mijn hand stevig vast. En ze leert me Kinyarwanda: tellen, het woord voor hoofddoek, voor hand, arm, neus, oor… ze kan er geen genoeg van krijgen.
Haar broer heeft eerst de kat uit de boom gekeken. Hij heeft heel duidelijk moeite met zien, houdt de voorwerpen vlak bij zijn ogen en kan één oog nauwelijks open houden. Maar zowel hij als Alysa doen fanatiek mee als er gevoetbald wordt en laten zich in de groep de kaas niet van het brood eten.
Als we teruggaan om thee te drinken, moeten ze allebei een stoel nemen en onder het afdak in de schaduw gaan zitten. Hun witte velletjes hebben een roze kleur gekregen en dan is het oppassen voor verbranding. Zonnecrême factor 50, wat eigenlijk nodig zou zijn, is niet te krijgen in Rwanda en daarom is voorzichtigheid geboden.
Maar het was verder een prima dag en ze hebben er van genoten. Dat blijkt wel als ik een week later, via mijn collega Mary, hun tekeningen krijg:
“Thank you, Hetty, for the nice ball! And God bless you!”

Hetty

voor meer foto's klik op de link of kopieer het naar je browser. https://picasaweb.google.com/willemmarja/Nieuwsbrief18?authuser=0&authkey=Gv1sRgCLXL1syr1YDw-gE&feat=directlink